Psychologie heeft altijd bestaan in levensbeschouwelijke vorm en zou eigelijk niet dieper hoeven gaan. 
Levensbeschouwing = hoe je het leven ziet en ervaart.

Uiteindelijk komt het er op neer dat het (bewustzijn) als meet instrument gebruikt kan worden maar je dan wel altijd variable/verschillen zult houden. Omdat je jezelf als een vrij persoon of jezelf met het gedrag wilt helpen en woorden geen vaste betekenis hebben. Door verschillende gevoelens die constant zijn te ervaren = bewust-/zijn. Onder invloed van de omgeving (alles behalven het fysiek lichaam) krijgt iemand de indruk, het gevoel, de emotie en de gedachten over zichzelf op-/in dat moment. Dus je kan zeggen dat alles wat je ziet bij jou hoort omdat jij dat ziet en hoort en voelt. Je weet zeker dat jou fysiek lichaam bewusster word van DAT. Pschychologie kan jezelf helpen bij het zoeken naar jezelf maar een hulpverlener heeft zich te houden aan regels en mag jou niet ongecontroleerd je gang laten gaan als verantwoordelijk zijnde. protocolen in behandelingen en observatie zijn handig om cijfers(statisch) te vergelijken en instabiliteit waar te nemen. Omdat alles op wetenschappen gebaseert moet zijn of cijfers zodat je een duidelijk procol hebt. Zo word je dus vergeleken met de gemiddelden van cijfers uit ander onderzoek . En kan je dus concluderen dat je niet zoals het gemiddelde scoort en daar aan gaan werken.

of het gemiddelden in jou levensbeschouwing ook begrepen word als het midden en gangbaar ligt aan wat je wilt en kunt.

Je kan de confrontatie aan gaan en je gedachten opschijven en analyseren dmv psychologie. Dan kom je op vragen die alleen jij kan gaan oplossen in jezelf en niet met je fysiek lichaam maar beide, dus bewustzijn. Waar geen hulpmiddelen voor zijn maar wel het openen van gevoel en herinneringen. Die je alleen zelf kan ervaren/lerenn/zijn. want je hebt alleen je denken en ervaren. Maar het denken is ook een ervaring. Dus wie ervaart ? Dan moet het denken wel de gene of tegenwicht zijn die ervaart rationeel gezien. Maar dan zou het denken aan het denken een spiegel zijn omdat rationeel bewust is. Rationeel kan ook de betekenis krijgen door de innerlijke ervaring het hoef niet een prikkelverwerking te zijn.

Als een gedachten een gedachten observeert moet de aandacht op die gedachten een motief hebben, waarom?. Je wil die gedachten observeren om erachter te komen wat hij is en waar hij vandaan komt. Het is heel simpel er komt via je lichaam een prikkel binnen in je hersenen die je niet merkt, maar je hersenen gaan je laten geloven en in beelden dat "je" je lichaam ''het koud heeft'' bijvoorbeeld. Door rationele(feiten) kennis en zelfreflectie (bibberen-koud, huilen-pijn, leuk-lachen dus het is een directe cognitive onbewuste handeling) kan je denken. Het categoriseren is wel belangrijk voor een mens om verschil tussen stilte en beleving te merken. Waar je je feitelijk bewust van bent is van je lichaam. Dat kan je als een waarheid zien. Je voelt het op dat moment zo en dat is alles wat je hebt. Dus je hebt lichamelijk: gevoel en je denkt. Met wetenschap is al aangetoond dat alleen het zien van een emotie, dat gebied van jou emotie in je hoofd ook actief word. Je voelt de pijn niet maar je kan het je precies voorstellen. Dat is het gevoel voor empathie belangrijk voor het begrijpen en bewustworden van liefde.